Ik kom nog al eens tegen dat mijn gesprekspartners, leidinggevenden, passie wel mooi vinden, ook wel snappen dat het goed is als mensen dat hebben, maar dat daarmee het verhaal ook stopt. Men komt dan al snel met een dooddoener op de proppen: bijvoorbeeld dat er al genoeg passie is. Einde verhaal. Of niet?
Bron: Lerende Leiders
Auteur: Mark RaijmakersWebsite: http://passioneelleiderschap.net
“Passie is hier genoeg, we moeten nu ons hoofd boven water houden”, dat is letterlijk wat ik laatst terugkreeg van een bestuurder. Voor veel leidinggevenden waarschijnlijk herkenbaar. Maar wat zit er nu eigenlijk verscholen achter deze uitspraak? Allereerst de notie dat er genoeg passie is. Eerlijk gezegd vind ik dit een beetje aanmatigend; passie kan er nooit genoeg zijn! Tegelijkertijd ben ik nieuwsgierig hoe het komt dat een bestuurder deze houding heeft. De uitspraak verraadt een gerichtheid op overleven en niet op investeren. De bestuurder lijkt te zeggen dat ondanks de passie het toch mis lijkt te gaan. Natuurlijk red je het niet door alleen te leunen op passie, maar passie als vanzelfsprekendheid vernauwt je perspectief op oplossingen. Omdat er meer uit te halen is.
“Passie is wel belangrijk, maar de realiteit dwingt ons aandacht aan andere zaken te geven.” Ook herkenbaar?
Die realiteit is vaak een dictaat van de waan van de dag: veel dagelijkse urgente problemen kosten managers en bestuurders veel tijd. Ze vallen in de categorie belangrijk en urgent. Passie valt in de categorie belangrijk en niet urgent. En van Covey leren we dat we voor deze categorie juist de meeste tijd zouden moeten vrijmaken. Maar ondertussen dwingt de dagelijkse gang van zaken aandacht af voor crisis bij personeel, bij klanten, door financiers of politiek. Een vicieuze cirkel.
Voor veel bestuurders ‘telt’ een sluitende begroting, de relatie met stakehouders en de controle over de kosten. Daartussen lijkt passie een hobby, een vanzelfsprekendheid of een luxe. Lijkt! Maar passie is geen luxe, het is juist een noodzakelijkheid.
Een crisis is bij uitstek een moment om in passie te investeren. Is er een reorganisatie, moeten mensen er uit, investeer dan juist in de betrokkenheid en bevlogenheid van de mensen die blijven. Anders blijf je aanmodderen en dient zich over een tijdje de volgende crisis weer aan. Omdat er niets verandert. Een crisis betekent een beslissend moment, en is oproep tot verandering. Als je de passie van je mensen nu niet aanspreekt zal je de extra inspanning die er op zo een moment nodig is, niet voor elkaar krijgen. Leiders die een crisis effectief het hoofd bieden koersen op twee sporen: ze nemen de juiste maatregelen die vanuit een gezonde bedrijfsvoering gewenst zijn, en ze investeren juist dan stevig in de betrokkenheid van hun mensen, en bieden ruimte aan meer bevlogenheid. Dat betekent balanceren tussen inperken van financiële ruimte en juist ruimte voor handelen geven.
Bevlogen medewerkers zijn zeer inventief in het oplossen van problemen of creëren van kansen. En medewerkers kunnen pas echt optimaal functioneren als ze ergens verantwoordelijkheid voor willen en mogen nemen. Het moment van de crisis is bij uitstek het moment om die ruimte te gaan invullen. In het veel voorkomende geval dat door de ontslagronde medewerkers bang worden, en ze defensief en behoudend gaan handelen, ben je als organisatie nog verder weg van waar je wilt zijn. Dus pak dan ook door en investeer dan in passie. Lastig? Ja! Kost tijd en geld? Ja! Maar hard nodig. Om de crisis het hoofd te bieden kan je niet zonder optimaal functionerende medewerkers.
De leider die deze balans vindt, tussen noodzakelijke harde maatregelen en tegelijkertijd ruimte voor passie bieden, zal met de organisatie een nieuwe bloeiende fase in gaan. Daarvoor zijn een aantal essentiële zaken nodig. Allereerst een alom tegenwoordig besef bij de medewerkers dat het de verkeerde kant op gaat. Als de reorganisatie dat besef onvoldoende prominent maakt, heeft de leidinggevende hier een schone taak. De leider dient een heel duidelijke visie en strategie neer te leggen, inclusief de ontwikkeling van identiteit en wat voor waarde de organisatie toevoegt. Dit is cruciaal en qua inhoud de belangrijkste stap die de leider moet zetten. Daarover communiceren, telkens weer, is dan een meestal onderschatte taak. Zorg ervoor dat het begrepen wordt, tot in de haarvaten van de organisatie.
Het vereist moed om stil te staan bij dit belangrijk moment voor de organisatie, om niet door te draven in het nemen en borgen van alle noodzakelijke maatregelen. Het vereist visie om juist dan scherp te hebben waar het heen moet met de organisatie, zodat medewerkers geïnspireerd raken en hun passie kunnen inzetten. Zet je de koers uit en heb je de flinkheid om juist ruimte te bieden, en vertrouwen te geven, dan komt passie los en kan je leunen op de collectieve inspanning van velen. Zonder die betrokkenheid en bevlogenheid, zonder de inventiviteit en doorzettingsvermogen van je mensen, wordt het een moeilijk verhaal. Passie is onmisbaar om het verschil te kunnen maken.
Bron: Lerende Leiders
Auteur: Mark RaijmakersWebsite: http://passioneelleiderschap.net